José Limón
(1908 Mexico – 1978 New York City)
Van de jaren 1930 tot de jaren 1960 magnetiseerde José Limón
zijn publiek als danser en als choreograaf. Met zijn opvallend uiterlijk
en zijn charismatische persoonlijkheid was hij de eerste mannelijke
Amerikaanse moderne danser die een ster werd. “There is no other
male dancer within even comparing distance” schreef John Martin
in The New York Times in 1949.Zijn grootste werken, waaronder “The
Moor’s Pavane”, verheerlijken een humanisme dat hem over
heel de wereld geliefd maakte. Het verhaal van de tragedie van Othello
in “The Moor’s Pavane” is door zijn kinesthetische
en psychologische opbouw een imposante staalkaart van menselijke zwakheid
die het originele werk van Shakespeare waardig is.
José Limón’s benadering van dans is gebaseerd op
de techniek en de bewegingsfilosofie van Doris Humphrey die zijn mentor
en zijn artistiek adviseur was.
De bewegingen van Doris Humphrey ontlenen hun vormen aan de natuurlijke
bewegingen van het menselijk lichaam en
hun ritmes aan de ademhaling. Gewicht verplaatsen, vallen, weer rechtveren
worden gecoördineerd met de tweevoudige kracht van inademen en
uitademen.
De kwaliteit van het gebruik van het lichaamsgewicht is van vitaal belang
in Doris Humphrey’s benadering van dans. Het traditionele concept
dat het lichaam de indruk moest geven niet onderhevig te zijn aan de
invloed van de zwaartekracht en dat beweging vrij moest zijn van elke
inspanning wordt opgegeven. Het gewicht van het lichaam wordt erkend
en gebruikt.
In evenwicht zijn en uit evenwicht vallen zijn de elementen van Doris
Humphrey’s principes van “fall” en “recovery”.
Vallen vanuit de veiligheid van een perfecte balans is toegeven aan
de zwaartekracht, terug rechtveren en geleidelijk je balans terugvinden
is je macht over de zwaartekracht bevestigen.
Voor het lichaam naar zijn balans terugkeert blijft het even
off- balance zweven. “Suspension” is een zwevend, moeiteloos,
magisch moment.
Er is een oneindigheid aan fysieke en emotionele beweging en actie mogelijk
die de afstand kan overbruggen tussen het rechtopstaande lichaam in
balans en het lichaam dat uit balans op de grond is gevallen.
De dansstijl die uit deze bewegingsprincipes ontstond is in essentie
lyrisch en drukt de innerlijke kracht van de menselijke geest uit over
vijandige krachten.
José Limón maakte van deze bewegingsprincipes van Doris
Humphrey de hoeksteen van zijn techniek.
In zijn techniek benadrukte José Limón ook de volledig gesynchroniseerde
ritmische coördinatie van de bewegingen.
Hij gebruikte geïsoleerde delen van het lichaam met hun individuele
kwaliteiten om ze te laten spreken als “voices of the body”.
Hij vergeleek het lichaam graag met een orkest. Verschillende delen
van het lichaam voeren een combinatie van bewegingen uit met contrasterende
bewegingskwaliteiten tussen het onderlichaam en het bovenlichaam.
José Limón verslond de ruimte in zijn bewegingsreeksen en
speelde met ritmische structuren en dynamiek. Hij liet het lichaam een
universele verstaanbare taal spreken en liet zich inspireren door het
werk van Auguste Rodin die zei : “Het lichaam is altijd een uitdrukking
van de geest. “
De visie en techniek van Doris Humphrey en José Limón blijven
tot op vandaag leven op de hedendaagse scène en in de meeste
scholen voor moderne dans.
De Humphrey-Limón techniek rust de danser uit met een intelligent
lichaam en met de middelen om gedachten en gevoelens te communiceren
via beweging.
inschrijven
|
